"Als ik de stap wil maken, is dit het moment"

Marjo - schilder bij Vd Veen Schilders

Scroll naar beneden

‘Ik ben dankbaar dat mijn vader dit nog heeft meegemaakt’

Als activiteitenbegeleidster binnen een zorgcentrum voorzag Marjo van der Veen de laatste levensfase van veel ouderen lange tijd van extra kleur en glans. Die ervaring komt haar na haar carrièreswitch nog steeds van pas. Na ruim drie decennia in de zorg werkt ze nu als schilder binnen het schildersbedrijf van haar broer Rens. En in haar nieuwe rol komt ze voortreffelijk uit de verf.

zo liet marjo zich omscholen

Op de dag van het interview is Marjo (53) aan het werk in een bedrijfshal van Gazelle in Dieren. Een thuiswedstrijd voor de geboren Dierense. “Als ik wil kan ik hier op de fiets heen”, lacht ze. Al is dat vast niet altijd praktisch, met alle kwasten, rollers en andere schildersspullen die ze in haar werk nodig heeft.

Bingomiddagen, muziekoptredens en vakantiereizen

Marjo wekt de indruk dat ze al jarenlang schildert, maar schijn bedriegt. “Toen ik begin twintig was, ging ik werken bij een zorgcentrum in de Achterhoek, een dagbesteding voor ouderen. Met heel veel plezier was ik daar 32 uur per week activiteitenbegeleider. Dat was heel breed. Ik organiseerde bingomiddagen, muziekoptredens en vakantiereizen. Als bewoners het leuk vonden, was weinig me te gek. Ik deed er alles aan om te zorgen dat de mensen zich op hun gemak voelden. En dat de laatste jaren van hun leven zo prettig mogelijk waren. Het was hard werken, maar de bewoners genoten en ik genoot met ze mee. Ze vonden die aandacht heel fijn. Helaas is er veel van die zorg door de jaren heen wegbezuinigd. Dat vond iedereen erg jammer, maar we konden er weinig tegen doen.”

reflectiemoment

En toen kwam corona. Marjo: “Het werk werd anders. Mijn afdeling werd gesloten en ik werd ingezet op andere afdelingen. Dat was voor mij een reflectiemoment. Ik dacht: ‘Wil ik dit nog wel?’ En: ‘Als ik nog een keer een stap wil maken, is dít het moment.’ Ik wilde altijd al iets met mijn handen en creativiteit doen. Ik had het er over met mijn broer Rens, eigenaar van het familie-schildersbedrijf. Hij zag het wel zitten dat ik bij hem in dienst kwam. En schilderen had altijd mijn belangstelling. Vooral schilderen als kunstschilder, maar een kwast is een kwast. Ik besloot er werk van te maken en besprak mijn ambities met mijn toenmalige werkgever. Die reageerde heel enthousiast. Sterker nog: ik kon de Schildersvakopleiding doen om te ontdekken of ik het écht leuk vond. Geweldig dat ik die kans kreeg!”

Normaal gesproken bestaat de opleiding uit zes weken theorie en drie weken praktijk, maar in coronatijd waren veel dingen anders. Dit ook. “Toen ik begon, januari 2021, waren de scholen gesloten door corona. Ik heb tien weken op een project in Zutphen gezeten, vanuit de opleiding. Daar leerde ik de basis van het vak, zowel in theorie- als praktijkvorm. En ik was erg enthousiast! Daarna ben ik via Opstap Personeelsdiensten bij Rens gaan werken.”

afscheid van haar ouders

Marjo had geen beter moment kunnen kiezen, bleek achteraf. In het prille voorjaar van 2021 overleed haar en Rens’ vader, plotseling. “Hij maakte nog mee dat ik koos voor het schildersvak en binnen het familiebedrijf aan de slag ging. Dat vond hij prachtig. Hij was tot het laatst erg betrokken bij het bedrijf waarvan hij tot 1996 directeur was. Ik heb zelfs zijn materiaal gekregen. Ik ben erg dankbaar dat mijn vader dit nog heeft meegemaakt”, vertelt Marjo, die afgelopen april ook afscheid moest nemen van haar moeder.

Marjo had snel haar draai gevonden bij Van der Veen Schilders. “Het werk sprak me natuurlijk aan, maar in die verdrietige tijd voelde het ook fijn en vertrouwd om binnen het familiebedrijf te werken. En nu vind ik het nog steeds super om te doen. Ik kan lekker met mijn handen werken en me creatief uitleven. Klanten vinden het ook fijn als er een vrouwelijke schilder bij ze aanbelt, hoor ik vaak. Vrouwen zijn toch iets anders dan mannen hè, haha. Toen ik pas bij een vrouw op leeftijd de kozijnen had geschilderd, bood ik aan om meteen even de buitenzijde van de ramen te lappen, want ik stond toch op de steiger. Dat vond ze geweldig. Net dat beetje extra vrouwelijke zorg kan het verschil maken en mensen een glimlach bezorgen. Dat vind ik mooi.”

De Gelderse geniet van haar vak. “Het is lekker gevarieerd. De ene dag werk ik bij particulieren thuis en de volgende dag sta ik in een bedrijfsgebouw te schilderen of brandschade te herstellen. Ook het contact met mijn collega’s vind ik leuk. Meestal werk ik met een vaste partner: wel zo gezellig. En natuurlijk het buiten werken. Dat bevalt me wel, zeker in de lente en zomer.”

niet de kortste route

Broer Rens, alweer 26 jaar aan het roer van het bedrijf, is enthousiast over zijn zus. “Ze doet het erg goed. Maar het is niet zo dat ik haar anders behandel omdat ze toevallig familie is. Iedereen is voor mij gelijk, man of vrouw en familie of geen familie. Ze past goed binnen het team. Ik heb altijd al vrouwen in dienst gehad. Dat is altijd prima gegaan.”

Rens denkt dat zijn drie jaar jongere zus er verstandig aan heeft gedaan om de switch te maken. “Ze heeft naar haar hart geluisterd en dat is goed. Je moet altijd doen wat je gelukkig maakt. Marjo had de leeftijd om de stap nog een keer te zetten. Dat was een flinke stap, van de zorg naar vastgoedonderhoud. Maar het pakte heel goed uit. Voor het bedrijf, maar ook voor haar. Haar route was niet de kortste route naar het onderhoudsvak, maar ze is er uiteindelijk wel gekomen en dat telt. Ze heeft het hier naar haar zin en ik doe er alles aan om te zorgen dat dat zo blijft. Bijvoorbeeld door haar de kans te geven om zich te ontwikkelen.”

ambitie

Dat ziet Marjo wel zitten. “Ik heb nog wel de ambitie om de opleiding tot restauratieschilder te volgen. Dat past wel bij me. Ik heb oog voor details en ik kan mijn creativiteit erin kwijt. Restauratieschilderwerk is een beetje een kruising tussen wat een kunstschilder en een onderhoudsschilder doet. Een mooiere baan kan ik me niet wensen.”